Bali - Komodo - Flores - Thuis

De laatste dag in Maleisie hebben we geraft, en dat was super cool! De rivier was hartstikke wild en ik ben wel vijf keer over boord geslagen, maar dat maakte de pret alleen maar groter. Het laatste stuk van de rivier was wat rustiger, en dat werd gebruikt om andere boten te veroveren. De sport was om zoveel mogelijk mensen overboord te trekken en zelf aan boord te klimmen, één groot watergevecht, en het was hilarisch!
De volgende dag zijn we naar Bali gevlogen, waar we meteen met brommertjes naar een leuk strandje zijn gegaan. Daar hebben we gebodyboard in de superhoge golven, dat was echt leuk. Dag twee in Bali was mijn eerste echte surfles, en dat heb ik geweten. De hele ochtend ben ik gevallen, gevallen, en gevallen. Pas tegen de tijd dat ik bont en blauw was en mn knieën volledig opengeschaafd waren kon ik voor het eerst een beetje overeind komen. Maar, het was waanzinnig! Aan het eind van de dag kon ik behoorlijk vaak op mn plank staan, en surfen is echt heel erg leuk! Gelukkig gingen we de volgende dag alweer verder vliegen, want ik had echt overal pijn, dus nog een dagje surfen zat er echt niet in!
We vlogen naar Flores, een mooi eiland, vlakbij Komodo! We hadden een driedaags duikpakket rond Komodo geboekt, en het was onbeschrijflijk mooi. Zo mooi dat we het pakket naar 5 dagen hebben uitgebreid. We hebben massa’s haaien gezien, dolfijnen, en mantaroggen,.. nouja, kijk maar naar de foto’s! De stroming was kei en keihard, dus echt afstanden afleggen kon niet, het was meer een kwestie van met al je kracht aan een stuk rots hangen, maar wat er om je heen zwom was het dubbel en dwars waard! Tussendoor zijn we ook nog aan land geweest op Rinca, een van de eilanden waar de Komodo varanen voor komen. Nou, we hebben ze gezien hoor! Op een paar meter afstand, en twee waren aan het paren! Pfff, wat zijn die beesten groot, en absoluut niet bang!!
Tijdens het duiken hebben we een Zwitsers stel ontmoet, Jerome en Julie, die een jaar lang aan het rondreizen waren. Zij wilden ook verder Flores in, en met zn vijfen hebben we een auto gehuurd, die ons in een uurtje of tien naar Bajawa heeft gebracht. Daar hebben we een paar kleine, traditionele dorpjes bezocht, dat was erg mooi, en de mensen zijn er nog behoorlijk primitief. De mensen daar, vooral de vrouwen, kauwen op bitternoot, wat een op cafeine lijkend effect zou moeten hebben. Maar wat je ervan ziet is dat vooral alle tanden uitvallen en dat het een mondvol knalrood speeksel geeft, wat uitgespuugd wordt, gatverdamme! ’s Middags zijn we naar de hotsprings geweest, waar we heerlijk hebben rondgepoedelt in het gloeiendhete water. Vervolgens zijn we verder gereden naar Moni, bekend om zijn vulkaan, Mount Kelimutu, en zijn kleurige drie meren. Het zou het mooiste zijn bij zonsopgang, dus kwamen wij voor dag en dauw, om half 4, uit ons nest om de berg te beklimmen. Behalve dat het ijskoud was, was het ook best mooi om de zon op te zien komen, waarbij de meren langzaam hun kleur krijgen; eentje helgroen, eentje bruin en eentje pikzwart. We hebben prachtig over de vulkaan gewandeld, het was echt heel mooi. De rest van de dag waren we allemaal super moe, en hebben we gezellig rummikub gespeeld.
De volgende dag zouden we weer vroeg opstaan om met de auto naar Ende te gaan, vanwaar we weer terug zouden vliegen naar Bali. Maar helaas pindakaas, ik werd hartstikke ziek wakker. Ik besloot om wel mee te rijden naar Ende, maar om daar in een hostel te gaan zitten, want ik was echt te ziek om te vliegen. Met geweld heb ik Jan en Laura wel op het vliegtuig geschopt en ben ik zelf gaan uitzieken in een hostel.., niet zo leuk! Gelukkig ontmoet ik altijd aardige mensen, zo ook hier. Van Laura moest ik aan mensen vertellen dat ik ziek was, en zo maakte ik kennis met Raul, die overigens totaal geen engels sprak. Hij bracht me met zijn brommertje eerst naar de ATM (ik had geld nodig), en vervolgens naar het kantoortje van de luchtmaatschappij, waar ik gratis (!) een ticket voor een week later kreeg (terwijl de vlucht die ik zou nemen al lang vertrokken was!), echt heel aardig! Vervolgens bracht Raul me naar zijn familie aan het strand, omdat hij had verzonnen dat ik als marien bioloog wel van de zee zou houden, nou, dat had ie goed! Ik lag op de schaduw op het strand een boekje te lezen, terwijl zijn familie me steeds fruitsapjes en appelazijn thee ofzo kwam brengen, want dat was goed voor mn nieren, echt zo lief! ’s Avonds bracht Raul me weer terug naar de hostel, waar ik blijkbaar in mn slaap zo’n herrie maakte dat ze ’s nachts kwamen kijken of het wel goed met me ging. Dat hoorde Raul de volgende ochtend, en omdat hij het maar niks vond dat ik zo alleen in die kamer lag heeft hij me verhuisd naar zijn familie. En daar heb ik een paar dagen uit liggen zieken, terwijl ik zooo lief verzorgd werd door zijn familie. Ik ontmoet ook altijd de aardigste mensen, gewoon een lokale familie die totaal geen engels spreken die zomaar voor mij zorgen! Gelukkig voelde ik me binnen een paar dagen wat beter, en werd ik op de auto naar Bajawa gezet, maar ik in de hot springs maar verder beter moest worden. Daar onmoette ik Calvin weer, onze gids van eerder. Hij had zo’n medelijden met me dat hij me gratis nog een paar dagen op sleeptouw heeft genomen om dingen te bekijken. Eerst zijn we een middag naar een traditional village gegaan waar op dat moment een feest was, wat een geluk! Eerst werd er een koe geofferd, dat was niet zo leuk om naar te kijken, ze hakken gewoon een groot mes in zn hoofd, en dan is ie op slag dood. Vervolgens krijg je dat dan te eten. Best vreemd hoor, maar het is tenminste wel een scharrelkoe, ik weet zeker dat ie een veel fijner leven heeft gehad dan Nederlandse koeien! Ik was de enige westerling die er was, en het was traditie om te eten en te dansen, dus jaja, ik moest er ook aan geloven..! Het traditionele dansen was heel leuk om te zien, kijk maar naar de foto’s. De volgende dag zijn we naar Lekolodo gegaan, wat een huisje bij een waterval zou moeten zijn. Oké, ze hadden wel even kunnen vertellen dat je eerst een steile berg af moest klimmen, natuurlijk was er geen pad ofzo, om bij die waterval te komen! Ik voelde me inmiddels niet meer ziek, maar een echt goede conditie had ik natuurlijk ook niet, en het was echt recht naar beneden, af en toe gewoon eng! Maar uiteindelijk kwamen we wel echt bij een heeeeeel mooi plekje uit! Moeilijk te beschrijven, kijk maar naar de foto! Het was echt een prachtige waterval met één huisje ernaast, en daar zaten wij. Matrassen en dekens hingen opgerold in touwen, twee kookpotten en een olielampje stonden klaar. Er was geen elektriciteit, geen stromend water (behalve de waterval), en geen toilet. Het water van de waterval werd gebruikt om in te koken en als drinkwater. Iets verder naar beneden werd de waterval gebruikt als toilet…! Ik heb er ook nog in gezwommen, maar het was echt ijskoud!! We moesten eerst hout sprokkelen en toen koken op een vuurtje, wauw! We zijn daar twee dagen gebleven, waarna ik mezelf de helling weer op heb gesleept. Eenmaal boven kregen we een lift terug van een vrachtwagen, die kerel liep gewoon met een geweer, zie foto! Daarna heeft Calvin me terug gebracht naar Ende, toch een uurtje of 5 rijden. Daar heb ik afscheid genomen van Raul en zijn familie, die gelukkig heel blij waren met mijn boekje ‘wat en hoe Indonesisch/Nederlands’ en een t-shirt van Derawan, en toen ben ik naar Bali gevlogen, voor mijn laatste twee dagen vakantie! Op de eerste dag ben ik mn surfkwaliteiten nog eens gaan testen, met als conclusie dat ik toch echt vooruit ben gegaan, dat ik niet meer mn knieën openschaaf en dat ik zelfs een soort van bochtje kan maken (alleen naar links, niet naar rechts)! ’s Avonds ben ik uit gegaan, best wel moed verzamelen om in mn eentje te gaan, maar ik kon Bali of eigenlijk Indonesië niet verlaten zonder minstens één keer uit te zijn geweest, en Club Bounty in Bali zou the place to be moeten zijn. Aldaar heb ik eerst een half uur overdondert zitten zijn door alle kleuren verlichting, de harde moderne westerse muziek en al het blote vlees, ja hallo, het is nogal wat als je net van een zwaar islamitisch eilandje zonder elektriciteit komt hoor! Net toen ik dan maar zeg wilde gaan viel mn oog op een groepje wel heel sneue jongens die allemaal twee drankjes hadden en wanhopige pogingen deden om één daarvan weg te geven aan een leuk meisje. Ik vond het natuurlijk nodig om er eentje daarop aan te spreken (‘so how does it work; you buy two drinks, you give one to a random girl and you hope she sleeps with you?’) waarop ik natuurlijk prompt een drankje kreeg aangeboden. Uiteindelijk heb ik echt een super gezellige avond met ze gehad, zijn we achteraf nog gaan zwemmen in het zwembad, erop aangesproken dat het zwembad dicht was na elf uur, heeft ie me op het brommertje thuis gebracht en was hij enigszins teleurgesteld toen ik de deur voor zn neus dicht deed (ja kom nou)! De volgende dag ging ik duiken om de mola-mola of maanvis te zien, nogal een onderneming en het water was ijs en ijs en ijskoud, maar eenmaal stijfbevroren heb ik er wel eentje gezien, en er zelfs een heel miserabel plaatje van geschoten, speciaal voor diegene die niet weten wat een mola-mola is, kijk maar even. Ik kan nu dus stoppen met duiken, want ik heb alles al gezien, haha!
De volgende dag ben ik teruggevlogen naar Balikpapan, de meest ongezellige, onvriendelijke plaats in Indonesië, waar het ook nog een ramadan was, en dus niks viel te eten zolang het licht was. Daar moest ik één nachtje blijven, en de volgende dag had ik ook nog 6 uur vertraging om mn vlucht naar Singapore. Gelukkig kreeg ik in die tijd wél gratis lunch, waarvoor ik gezellig bij een Amerikaan aan tafel werd gezet (tja, die twee westerlingen horen bij elkaar, dat kan niet anders!). Maar het was best gezellig, en hij woonde in Singapore dus kon me mooi vertellen wat ik echt nog moest zien. Ik was van plan om naar de dierentuin te gaan, en volgens hem was die inderdaad erg mooi.
Uiteindelijk kwam ik toch nog voor het donker aan in Singapore, en de volgende dag ben ik naar de dierentuin getogen. Ik had wel even een rare gewaarwording toen ik allemaal dieren zag die ik ook in het wild had gezien (orang utans, komodo varanen etc.), maar het was inderdaad een prachtige dierentuin en ik heb er de hele dag lekker rondgewandeld. Die avond heb ik mn spullen gepakt en ben ik naar Nederland gevlogen, waar ik zaterdagochtend om half 6 aankwam!
Sommige dingen heb ik een beetje kort beschreven, omdat die toch pas tot hun recht komen als je de foto’s ziet, dus bekijk die maar even!