op een onbewoon eiland..!

Selamat pagi!

Wij zijn weer eens een keertje op Kalimantan en dat betekent; internet! Dat is natuurlijk niet de reden dat we hier zijn, we zijn hier omdat we misschien mee mogen op de wwf boot! Die maakt elke maand een ronde langs alle eilanden hier, tenminste, als er benzine is. Er is hier op het moment echt een belachelijk benzine tekort, vaak is er alleen op illegale wijze aan te komen. Nog even spannend dus, maar het zou cool zijn als we mee kunnen, vooral omdat we al onze onderzoeksmaterialen mee hebben gesleept! En dat was weer een avontuur hoor; boot te laat, geen taxi te krijgen, halverwege platte band, geen telefoonnetwerk enz..!

Maar hoe gaat het verder allemaal.. nou; goed! Het onderzoek loopt super goed, Laura en ik zijn de eerste weken prima doorgekomen met zn tweeën, en inmiddels is Marjolijn er ook weer. We werken wel keihard, op drukke dagen zo van 7 uur in de ochtend tot een uur of 11 ’s avonds, en weekend doen we ook niet aan! Maar, het is wel leuk, ik heb het zo naar mn zin, ik doe echt wat ik altijd heb willen doen. Ik heb nu echt mn eigen experiment met schildpadden lopen, het is helemaal mijn ding, veel werk, hard zwoegen, maar veelbelovend en er zit zeker een publicatie in! Af en toe proberen we ook nog wel vrij te nemen, bijvoorbeeld om een uurtje te badmintonnen. Dat is hier volksvermaak nummer één dus we zijn al aardig ingeburgerd.. De taal spreken gaat trouwens ook al beter, en dat maakt communiceren echt veel makkelijker.

Inmiddels is de PON hier aan de gang, de olympische spelen van indonesie, die ook elke vier jaar worden gehouden. Het zeil- surf- en beach volleybal gedeelte wordt hier op Derawan gehouden, oftewel: het barst hier van de mensen! Nogal wennen, want hoewel de aandacht van dorpelingen nog wel onder de noemer gezellig valt te plaatsen, zijn de indonesische toeristen ontzettend opdringerig! Als ik naar de onderzoeksplek loop, zon 500 meter, willen er onderweg zeker 20 mensen met me op de foto, zijn er al minstens 5 filmpjes van me gemaakt en hebben er al een stuk op 100 mensen hello miss in mn oor geschreeuwd. Vaak lopen ze zo voor mn voeten dat ik gewoon echt niet kan werken, zooo irritant!! En dan heb ik het nog niet eens over de karaoke die over het hele eiland schalt of over de effecten op de locale schildpadden populatie. Vorige week liep ik met Yusuf, een van de turtle guards van het wwf, midden in de nacht over het strand toen we twee mannen wat stiekems zagen doen. Toen we dichterbij kwamen lag er een schildpad op haar rug en wilden ze die net gaan opensnijden voor de eieren!! En dan moet je niet denken dat je daar de politie voor kan roepen ofzoiets, want de mensen die dat soort dingen doen zijn juist de hoge piefen, heel erg frustrerend!!! Gelukkig zijn de games over een paar dagen weer afgelopen en dan wordt Derawan hopelijk weer hetzelfde kleine rustige eilandje dat het was!

Om een beetje betere indruk te geven van wat ik hier nou zo uitvoer zal ik even een dagverslagje doen:
7.00; ontbijt! Altijd rijst, meestal mie goreng, vaak ei en gebakken banaan. Meestal heb ik vóór het ontbijt mijn eerste schildpad tellingen vanaf de pier al gedaan.
Na het ontbijt gaan Laura en ik de kano in. Behalve tellingen vanaf de pier doe ik ook tellingen aan de noordkant van het eiland in ons onderzoeksgebied. We roeien naar de andere kant van het eiland en varen daar een vast transect. Ik doe dan een poging om staand op de voorkant van de kano te balanceren en schilpadden te tellen en Laura balanceert. We hebben veel geoefend zodat ik tien meter goed kan schatten en ik tel alle schildpadden over 360 meter, 10 meter aan beide kanten van de kano. Daar doen we ongeveer 10 minuten over en tellingen variëren van 2 tot 20 schildpadden. Op de terugweg controleren we de waterdiepte en dan slepen we de kano weer op het strand.
Na het tellen schieten we snel in droge kleren en schuiven we aan tafel om zeegras monsters uit te zoeken. We meten rhizoomlengte en breedte, sheetlengte en bladlengte en breedte. Eén iemand meet en roept hardop terwijl de ander schrijft. Vervolgens wordt het hele monster gesplitst in rhizomen, sheets, blaadjes, wortels en epiphyten en het totaal wordt gewogen en gedroogd. Dat drogen doen we in magic warmers die eigelijk zijn bedoelt om rijst warm te houden, en ik kan je vertellen dat drogend zeegras niet zo lekker ruikt.. maar het went!
1200, ongeveer lunch.. wederom rijst, nu meestal met soep, vis en hopelijk iets van groente. Soms krijgen we ook hele lekkere maiskoekjes, tempé of tempura, allemaal even lekker!
’s Middags gaan we het veld in, maar we draaien ochtend en middag net zo vaak om, dat hangt helemaal af van het tij. Het verschil tussen hoog en laag water is zowat drie meter, en eigelijk kunnen we alleen bij laag water goed werken. In het veld werken Marjolijn en Laura aan het kooiexperiment, waarbij mest wordt toegevoegd en schildpadden wel of niet worden buitengesloten. Ik werk aan mijn grazing experiment, waarvoor ik elke dag drie transecten van 10*50 meter monitor voor nieuwe graasplekken, waar ik elke dag toch wel een paar uur mee bezig ben. Daarna gaan we nog rhizomen in oude graasplekken meten, want ik wil ook graag weten hoe snel het zeegras weer terug groeit.
Pas tegen etenstijd komen we weer uit het water en dan is het hopen dat er stromend water is, zodat we onszelf en de spullen even kunnen afspoelen. Rond een uur of 7 is het avond eten, meestal hetzelfde als de lunch. Daarna probeer ik de resultaten van de graasplekken van die dag uit te werken en alles netjes te noteren. Verder is het zeegras uitzoeken en sorteren tot laat in de avond. Soms hebben we wat minder monsters en dan ga ik meestal mee met Yusuf, die eigelijk elke avond wel komt vragen of ik mee ga op turtle watch. Lekker in het pikdonker over het strand lopen opzoek naar schildpadden en dan de wacht houden. Als ik fluisterend met een mini zaklampje bij een leggende schildpad zit voel ik me helemaal op mn plek!
En Yusuf… tja, dat is een verhaal apart! Wat doe je als je denkt dat je je soulmate hebt gevonden, maar de verschillen wel onoverbrugbaar lijken? Hij heeft geen middelbare school gehad, verdient 70 euro per maand, is moslim en spreekt een andere taal.., maar hij is wel lief leuk slim grappig stoer.., nouja, gewoon alles! Lekker onpraktisch dus, maar net weer wat voor mij!
In elk geval heb ik het hier ontzettend naar mn zin, en ik wil nog lang niet weg! Maar aan alles komt een einde, het onderzoek loopt nog maar een week of vier. Daarna nog een maandje rondreizen en dan alweer naar huis… ik denk er nog maar niet teveel aan!

Iedereen heeeel veel groetjes, liefs, en een fijne vakantie!!

(enne, we zitten behoorlijk afgesloten van de buitenwereld; ik vind het leuk om af en toe bericht uit nederland te krijgen! +6281347747024)


** update: helaas, we kunnen niet mee op de boot, jammer... maar marjolijn vind dat we wel vakantie verdienen dus gaan we een dagje met de boot door de jungle varen voor we weer terug gaan, jeej!