Derawan!

Hoi iedereen,

Wij zijn eindelijk een dagje op Kalimantan en dus kan ik eens een keertje op internet; tijd voor een update! Ik heb alweer ontzettend veel meegemaakt en heel veel te vertellen, dus ik probeer het in stukjes te verdelen:

Balikpapan

Vanuit Singapore zijn Laura en ik samen door gevlogen naar Balikpapan, een vrij grote plaats in Oost-Kalimantan. Daar werden we verwelkomd door onze begeleider Marjolijn en door de supervisors van het project Leon, Jan, Marieke en Tjeerd. Samen met hen hebben we de eerste dagen vooral verleggend in hotel doorgebracht. Eindeloze discussies over de opzet van het experiment, mogelijke resultaten, problemen met de cargo etc. In Balikpapan zijn ze niet zo gewend aan westerlingen, want Laura en ik veroorzaakte de eerste avond al meteen een verkeersopstopping toen we langs de weg naar een winkel liepen. ’s Avonds zijn we twee keer met zn allen uit eten geweest, dat was erg gezellig. De tweede avond en de dag voordat we naar Derawan zouden gaan kreeg Marjolijn slecht nieuws van thuis. Haar moeder had al eerder twee hersenbloedingen gehad, maar nu bleek het ineens een hersentumor te zijn en haar moeder had nog enkele dagen tot weken te leven! De volgende dag is Marjolijn dus hals over kop naar huis vertrokken, maar ze wilde absoluut dat wij door zouden gaan met het experiment, en dus zijn wij met de supervisors naar Berau gevlogen. Dat was nog een hele heisa want behalve onze eigen bagage met duikuitrusting slepen we ook nog grote kisten met duikuitrusting met ons mee, gelukkig kost overgewicht hier maar 70 eurocent per kilo! In een klein propeller vliegtuigje (half vol met ons) zijn we in ongeveer een uurtje naar Berau gevlogen, het kleinste vliegveldje wat ik ooit heb gezien, met zo ongeveer een karrenspoor als landingsbaan en een hutje als terminal. Met een enorme berg bagage kwamen we vervolgens aan bij een steigertje met een klein bootje, waar misschien met moeite 8 personen in hadden gekund, maar absoluut niet met al onze bagage. Uiteindelijk kwam er toen nog een bootje en zijn we naar Derawan gevaren.

Derawan

Derawan is het eiland waar je aan zou willen spoelen na een schipbreuk! Het is ongeveer 1 bij 1 kilometer, tropisch, witte stranden, en niet geheel onbewoond; er wonen zo’n duizend mensen. Rond het eiland bevinden zicht grote velden zeegras die druk begraasd worden door zeeschildpadden en die worden omringd door prachtig koraalrif. Er komen vrijwel geen westerlingen, met als gevolg dat er bij alles wat ik doe een optocht van minstens 20 kinderen achter me aan loopt. Ze kennen al lang mn naam en het hele dorp weet precies wat we uitvoeren, volgens mij vinden ze ons knettergek. We slepen karren met vreemdsoortige uitrusting op en neer, laten vreemden voorwerpen maken door de smid en duiken onder de meest vreemde weersomstandigheden het water in. Onze kamer is echt superdeluxe, we hebben zelfs airco (als er tenminste elektriciteit is!). We hadden ook een (koude)douche, maar een van de eerste dagen heb ik die al uit de muur getrokken, met als gevolg en enorme waterstraal de kamer in en alles zeiknat… Een van de eerste dagen hebben we het dorpshoofd al ontmoet en die heeft ons gelukkig toestemming gegeven voor ons onderzoek. Het eten is inbegrepen bij ons verblijf en is erg lekker, en er zijn zelfs een paar kleine winkeltjes waar je zeep en water kan kopen.

Het onderzoek

Het opzetten van het experiment duurde allemaal veel langer dan gedacht, we hebben nog eindeloos zitten discussiëren en puzzelen over hoe de kooien in elkaar gezet moeten worden, wat we precies gaan observeren aan de schildpadden, hoe we het zeegras gaan bemesten enzovoort. De eerste weken hebben we dus keihard gewerkt. Inmiddels zijn de kooien om de schildpadden buiten te houden geplaatst, en bij de helft van de kooien is bemesting ingegraven. Ik heb inmiddels ook aardig wat contacten opgebouwd op het eiland, hoewel dat moeilijk gaat omdat bijna niemand engels spreekt en mijn indonesisch helaas nog niet optimaal is. Een van de beter contacten is Yusuf, een jongen die voor het WWF werkt en schildpaddenwacht heeft. Hij komt mij bijna elke avond ophalen om de wacht te houden bij leggende schildpadden en daarna de eieren op te graven en naar de hatchery te brengen. Op een gemiddelde nacht komen er denk ik zo’n 6 aan land, waarvan ongeveer 4 ook echt eieren leggen. Soms mag ik ook de kleintjes vrijlaten, dat is echt zoooo schattig!

Mijn verjaardag

Afgelopen donderdag was natuurlijk mijn verjaardag! Er was taart voor me gebakken en er waren kadootjes van Laura en onze supervisors! Er werd gezongen en ’s avonds was er muziek en kampvuur en taart, het was echt heel gezellig, wel jammer dat op die dag Marieke ten Tjeerd weer terug moesten vertrekken naar Nederland, maar ik heb toch een heel leuke dag gehad.

Onze eerste vrije dag

Afgelopen zaterdag was onze eerste vrije dag! Omdat we zo hard gewerkt hebben zijn we door Leon en Jan getrakteerd op een rondtochtje langs de eilandjes in de buurt. Het kan heel goed mijn leukste dag ooit zijn geweest. Eerst zijn we naar Sangalaki geweest, waar me met mantaroggen hebben gezwommen! Sangalaki is nog mooier dan Derawan, omdat er geen mensen wonen en de schildpadden dus veel veiliger zijn dan hier. Hier moeten alle nesten verplaats worden omdat dorpelingen anders de eieren stelen om te verkopen, en op Sangalaki hoeft dat niet. Daarna zijn we verder gevaren naar Kakaban. Dat is een soort vulkanisch eiland met een groot zoutwatermeer in het midden. Daar hebben we in gesnorkeld en dat was echt waaanzinnig! Het hele meer zit vol kwallen die niet steken, het geeft echt een bizar effect. Ik heb nog nooit zo’n surrealistische plaats gezien, kijk maar op de foto’s! Ik kon er wel eindeloos blijven snorkelen, maar we moesten verder naar het volgende eiland Maratua. Daar hebben we eerst gezocht naar geschikte locaties om eventueel ook kooien te plaatsen, en vervolgens hebben we baby kokosnoot gegeten, die ze speciaal voor ons uit de boom gingen halen. Echt maf, ze lopen gewoon zo de boom in! Vervolgens hebben we onze eerste duik gemaakt, en het was waaaanzinnig!! Het is hier onderwater zoooooooooo mooi, niet normaal gewoon, echt adembenemend. Ik denk dat we wel 40 schildpadden tegen zijn gekomen en de meest prachtige vissen. Ik ben heel blij met mn onderwaterhuis voor mn camera, ik kan onderwater echt prachtige foto’s maken! Toen we naar huis gingen zaten om de boot lichtgevende algen, het was echt een briljante dag!

Vertrek van de laatste supervisors

Omdat Jan en Leon bijna weggingen wilden we nog een keer in de telefoonpaal klimmen om te zien of we vanaf daar de kooien konden fotograferen. Yusuf had een vriend die daar werkte en kon het voor ons regelen. Zo zijn Leon en ik dus een wiebelend 72 meter hoog laddertje opgewankeld! Het uitzicht was prachtig, ookal konden we de kooien dus niet zien… Daarna zijn we nog een duikje gaan maken en kwamen we een prachtige enorme inktvis tegen, die ik precies goed op de foto heb gekregen! Verder hebben we de laatste dagen veel opgeruimd, en staat de meeste uitrusting in ons kleine kamertje gepropt, het ziet er echt belachelijk uit. Laura en ik hebben de boot genomen samen met Jan en Leon en nu zijn we in Berau om inkopen te doen en even te internetten.

Maar ik heb echt weinig tijd dus ik brei er maar weer een eind aan.

Mijn mobiele nummer hier:
+6281347747024

doeiii!