Ziekjes op het titicacameer

Oke, de busreis viel mee, geen 10 maar slechts 8 uurtjes in de bus en we kwamen in Puno aan toen het net donker was. De mensen van het hostel waren heel aardig en hebben een tweedaagse eilandtour voor ons geregeld die meteen de volgende dag vroeg begon. We hebben snel wat gegeten en vroeg naar bed, want ik had behoorlijk koppijn, geen wonder als je ineens op 4100 m boven zeeniveau zit. De volgende ochtend vroeg op, en helaas nog steeds behoorlijk hoofdpijn. We kwamen aan bij eiland Amantani, waar we werden toegewezen aan een lokaal gastgezin. We waren hiervoor gewaarschuwd, maar dat bleek helemaal niet nodig. De kamer was groot en ruim, de twee bedden goed en schoon. Alleen de deur kwam slechts tot schouderhoogte en het was behoorlijk koud, maar we hadden dan ook vijf dekens. We kregen lokale lunch (aardappels en een vierkant soort stukje kaas) en daarna gingen we de berg beklimmen, voor het uitzicht en de zonsondergang. Ik wilde eigelijk de berg niet op want ik voelde me nog steeds niet heel lekker, maar volgens de gids kwam het door de hoogte en moest iedereen gewoon rustig aan doen. Nou, dat was dus geen pretje, ik kwam echt zwaar belabberd boven aan. De inka trail was zwaar, maar dit was echt niet leuk meer, ik had geeneens meer de kracht om mn flesje water open te draaien. Na even zitten ging het gelukkig wat beter en kon ik genieten van het uitzicht en de zonsondergang achter de enige wolk natuurlijk haha. De weg naar beneden ging beter en bij de winkel heb ik een kilo rijst en een kilo suiker gekocht als kadootje voor ons gastgezin, want de gids had verteld dat ze dat zelf niet kunnen betalen en de levensverwachting is maar 45 jaar. Toen kregen we natuurlijk prompt als avondeten rijst (dat was niet de bedoeling!) maar wel heel lief. ´s Avonds was een feest maar ik voelde me zo ziek dat ik in bed ben blijven liggen. Onze gastheer was heel lief en kwam speciaal gordijnen ophangen (?) en tot drie keer toe een extra deken over me heen leggen en eucalyptusthee tegen hoogteziekte brengen, zo lief! Helaas had ik desalniettemin een rotnacht, alleen maar zweten en rillen en woelen, en de volgende dag voelde ik me niet veel beter. Vroeg gingen we naar een tweede eiland, Taquile, wat erg leek op het eerste eiland. Het water was nogal ruw en bijna iedereen zeeziek (behalve ik, ik was gewoon ziek!!). Daarna kwam het derde en meest speciale eiland, Uros. Het zijn eigelijk meerdere drijvende eilanden van een soort riet. Van onder rot het weg en daarom maken ze er steeds nieuwe lagen op. Daar hadden ze ook de typische rieten kano achtige bootjes en hutjes. Mij werd aangeraden om op de boot te blijven slapen, maarja, op zo´n plek ben je maar een keer in je leven, en ik wilde het zo graag zien! Daarna op de boot voelde ik me echt heel naar, ik had zoveel kleren aan en toch lag ik keihard te rillen en te zweten, heel naar. Terug in de hostel hebben ze toen een dokter voor me gebeld, die engels zou spreken, jaja! Drie woorden dus, hij snapte mij niet en ik hem niet. Anyway, ik kreeg een thermometer onder mn oksel en had meer dan 39,5 graden koorts. Nix hoogteziekte, maar wel gevaarlijk op grote hoogte ofzo. Symptomen doorgenomen tot ie me snapte, longen geluisterd etc etc en nog vanalles. Conclusie, ik mocht eigelijk niet weg. Jammer dan, want de bus vertrok een uur later en ik was niet van plan om die en de daarop volgende vlucht naar Lima te missen. Volgens hem: sluimerende ontsteking in mn nieren, die inmiddels via mn bloed was uitgebreid naar mn longen. Hij wilde eigelijk bloedonderzoek doen, maar daar had ik neit zo´n vertrouwen in, vooral niet omdat ik toch weg wilde. Hij zuchtte heel diep, waarom ik in vredesnaam nu pas belde, dat ik zeker ´pretty sick´ was geweest, en dat ik heel erg voorzichtig moest zijn met mn nieren! Vervolgens heeft ie met spoed een collega met medicijnen een taxi laten nemen. Ik kreeg paracetamol, een of ander antibiotica, een soort van hoestdrankje, en een injectie tegen de koorts. In mn bil dus, en het deed nog hardstikke zeer ook! Maar het hielp wel, en iets beter heb ik de nachtelijke busrit van 8 uur en de daaropvolgende vlucht van 2 uur uitgezeten. In Lima kwamen we gelukkig in een backpackers hostel waar ze een tv, veel dvd´s en een lekkere bank hebben. Eergister en gisteren heb ik de hele dag films gekeken. Vanochtend werd ik voor het eerst wakker dat ik dacht dat ik me wat beter voelde. Alleen die hoofdpijn he, die is echt niet normaal. Het woord hoofdpijn heeft voor mij echt een nieuwe dimensie gekregen!
Vanavond vliegen we terug naar Quito, vanwaar we naar Baños wilden gaan. Blijkt dat de vulkaan ter plekke ineens weer actief is en het halve dorp geevacueerd; heb ik weer! Anyway, we informeren in Quito en we zien wel verder!




96-101: op het titicacameer! mooi he..?
102: lekker slapen op vliegveld Cusco (doen ze expres van de irritante stoelleuningen, zodat je niet over meerdere stoelen kan gaan liggen..!)
103: ehh, ik voelde me niet zo lekker in Lima, dus dit is de enige foto die ik er heb gemaakt hahaha!